تب و بیمارستان و روزهای اخر سال

اخر سال 91 خیلی بد گذشت

نیما از روز 4 شنبه 23 اسفند بی دلیل تب می کرد و این حالت تو روز خوب می شد و شبا دمای بدنش اونقدر بالا می رفت که نه تنها استامینوفن نه دیازپام و پاشویه هیچ کدوم جواب نمی داد تا اینکه این وضعیت تا روز شنبه به حالت خطر ناکش در اومد و باعث شد تو اون بوحبوهه فشار کار اخر سال یه شب بیمارستان کودکان طالقانی بستری شد و با حالت لرز به بیمارستان بردیمش

بماند که من با پرستار بیمارستان دعوام شد که چقدر بی مسئولیت  به موضوع مریضی و تب واکنش نشون می دادن و بعد از کلی معطلی به پزشک کشیک معرفی کردن و اوضاع نابسامان تب نیما و اینکه منم از شنبش تا ساعت 8 شب سر کار بودم

داشتم دیونه می شدم شب تا صبح بالا سر نیما ی نشستم تا تبش بالا نره از طرفی هم سر کار باید هوش و حواسم رو جمع می کردم که اشتباهیی پیش نیاد

تنها دل گرمی حضور الهه و ایدا بود که به دادم رسیدن و دیگه مهد نبردمش

تبش خیلی پیچیده بود و دکتر هم می گفت ویروسه باید دورش طی بشه

تا اینکه بعد از بستری شدن نیما تو بیمارستان مامان اومد و خدا خیرش بده انگار یه بار سنگین از رو دوشم برداشته شد

چون می دونستم کاملا به نیما میرسه

ولی همچنان تب ما رو ناتون کرده بود طوری که دیگه 28 اسفند مامان و مهدی نیما رو بردن پیش دکتر باستی و خدا خیرش بده که اگه اون نبود بچم با تشخیص های الکی این دکترای بیسواد معلوم نبود اوضاش چطور می شد

به تشخیص باستی نیما فقط عفونت گلو داشت بااینکه اطمایش خون و ادرار گرفته شد و این دکترها هم معاینه اش کردن هیچ کدوم به این موضوع پی نبردن

خلاصه دارو نوشت و تا 2 فروردین کامل دارو رو خورد و نه تنها تبش خوابید بلکه تازه عفونت گلوش خودش رو نشون داد و صداش خروسی شد

خدایا هیچ وقت هیچ نینی رو مریض نکن

من حاضرم بدترین مریضی ها رو بگیرم ولی نیما مریض نشه چون ادم عاجز میشه انگار مغزش کار نمی کنه

خدایا کلیه مریض ها رو شفا بده مخصوصا پرهام عزیز که مامانش واقعا چی می کشه خدا بهش صبر بده و تحمل  (امین)